همیشه حسرت گل های آفتابگردون رو می خورد.
به اون ها نگاه میکرد و با خودش میگفت : چرا من باید یه نهال سیب باشم.
دلش ممیخواست وسط گل ها باشه تا مثل اونها قسنگ و جذّاب باشه.
اونقدر حرص خورد و نا شکری کرد تا این که رشدی نکرد و خشک شد و از ریشه در آوردنش.
حالا اون به آرزوش رسیده بود،وسط گل ها بود امّا نه اون جوری که دلش میخواست.
بایه کلاه پاره و شالی کهنه،
شده بود مترسکی که باید مواظب گل ها باشه ... .
نظرات شما عزیزان:
زیبابود...
موضوعات مرتبط: نوشته ها ، داستان های کوتاه ، ،
برچسب‌ها:
.: Weblog Themes By Pichak :.
